Beste Album 2008

2008 was een beroerd popjaar wat mij betreft. Wat mij betreft maken de albums die in de jaarlijstjes van de popbladen of critici hoog eindigen weinig indruk. Voor mij geen Fleet Foxes(geen kloten, vlak, en veel galm kan de slechte zangkwaliteiten niet verbergen), Bon Iver ( pretentieus gejank), Elbow (beklijft niet) of TV on the Radio en Vampire Weekend (creatief en leuk geprobeerd maar geen meesterstukken). En wat maakt Sigur Ros in godsnaam nou zo interessant??

Dit jaar ook veel van mijn helden die (een beetje) van hun voetstuk vielen door middelmatige albums af te leveren: Jamie Lidell, Ray LaMontagne, Raconteurs, Portishead. Niet slecht hoor maar ik grijp toch iedere keer naar de eerdere albums.

Op Dance-gebied niets opwindends gehoord en het was een uitermate zwak soul/R&B-jaar. John Legend viel tegen, evenals Beyonce, Erykah Badu, Kanye West en Q-Tip. De opwinding rond Lill’Wayne snap ik voor geen meter. Raphael Saadiq heeft het begrip “Retro” naar een nieuw schaamteloos level gebracht. Oudgediende Al Green maakte nog iets goed. Hype van het jaar was Santagold. Het schoolvoorbeeld dat het mixen van stijlen volledig kan doodslaan. Afschuwelijk zielloos.

Ook op het Americana-terrein niet veel opzienbarends. Randy Newman heb ik nog niet beluisterd, schijnt de moeie waard te zijn. Raul Amidon was voor mij een lichtpunt.

Mijn jaarlijst is aldus:
1 The Last Shadow Puppets : The age of understatement
2 Jose James : The dreamer
3 De jeugd van tegenwoordig : De Machine
4 Adele : 19
5 Kings of Leon : Only By Night
6 Seasick Steve : I started out with notin and I still got most of
it left
7 Leine : Truth be told

Last Shadow Puppets: Ongehoord goed wat die jonge gassies maken. Het is muzikaal, scherp, energiek, gedurfd, sfeervol.
Jose James: Soulvolle Jazz. Briljante stem. Perfecte plaat voor de late uurtjes
De Jeugd van Tegenwoordig: De beste rap komt gewoon uit Nederland. Brutale humor gecombineerd met een gewiekst gevoel voor wat dansbaar is
Adele: Wat nou Duffy? Adele is the real thing. Integer, kwetsbaar en veel meer soul.
Kings of Leon: Hoewel niet echt verrassend meer, toch van degelijke kwaliteit
Seasick Steve: Iets minder rauw dan Doghouse Music maar daarom gromt en ramt hij niet minder authentiek en aanstekelijk op zijn 3 snarige gitaar
Leine: Doet denken aan Fay Lovski. ik ben verliefd.

Beste song van 2008

Volgens luisteraars van de VPRO en bezoekers van 3voor12.nl kwamen de Kings of Leon dit jaar met de beste song: Sex on fire. (http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/41111953)
Weliswaar hebben de Kings een degelijk en goed album afgeleverd (staat ook in mijn Album top 7)maar het is zeker niet hun beste track. (en WTF doet Milow op nummer 3??!!)

Voor mij waren de Ting Tings de nummer 1 van dit jaar met "That's not my name". Alles wat de ideale popsong moet zijn: catchy, rock 'n roll, geniaal in zijn eenvoud. En ook live waren ze voor mij 1 van de beste acts van Lowlands dit jaar.
Jose James met zijn cover van "Parkbench People" zet de nieuwe standaard voor beste Jazz/soul-vocalist. De mooie Giovanca kwam met het allerbeste zomerhitje "I'm on my Way", hoewel ze neus aan neus ging met Jason Mraz en zijn "I'm Yours". Natuurljk zijn de Last Shadow Puppets van de partij, zie ook eerdere posts van mij. Viva la Vida van Coldplay is een klassieker en de Jeugd krijgt mij bij iedere luisterbeurt van "Hollereer" weer met een brede glimlach aan het dansen.

Klik op de onderstaande link om de beste songs te horen:

Lijstjes part 1

Voordat ik met de jaarlijstjes 2009 aan de slag ga eerst nog een alltime-favorites lijstje passend bij de tijd van het jaar: de beste kerstsongs. Een top 6 die je hiernaast kunt vinden.

Strak bovenaan staat "River" van Joni Mitchell. De uitvoering van Joni (van haar klassieke album "Blue") is ook het allermooist.

Waarom zo mooi? Omdat het het zo weergaloos melancholische eenzaamheid combineert met de hoop en verlangen voor dat wat komen gaat. Dat gevoel dat mij tijdens de kerstdagen zo onverwacht kan overvallen.
Hieronder de uitvoering van Jazz-pianist Herbie Hancock samen met Corinne Baily Rae. Die komen heel dicht in de buurt van Joni.

preview lijstjes 2008

Pepernoten in de winkel, kaarsjes op tafel, december op de drempel. En ja hoor, daar zijn ze dan weer: de eerste jaarlijstjes, in de Volkskrant. Het begint te kriebelen, zoals elke gezonde kerel wil ik ook lijstjes maken, lijstjes die er beter uitzien dan de jouwe! Maar dan wel de tijd ervoor nemen, voorspel is hier op z'n plaats. Wat zijn de beste albums van dit jaar? Wat zijn de beste songs? Wat zijn de trends en verassingen van 2008? Ik nodig jullie uit om ook te reageren. Een klein tipje van mijn sluier: deze twee jonge muzikale fenomenen gaan zeker hoog eindigen in mijn lijstjes.

Sam Amidon en de teksten van Leonard

Gisteren ben ik voor het eerst commercieel met mijn popquiz gegaan. Ik heb 60 man van de gemeente Arnhem ge-entertaint en de reacties waren enthousiast. Het vond allemaal plaats in het prachtig gerenoveerde Luxor dat sinds kort ook het grote poppodium van Arnhem is.

Na afloop hoorde ik dat Jolie Holland diezelfde avond in de kleine zaal ging spelen. Ik mocht op de gastenlijst en verheugde mij erg op een mooie avond. Later bleek dat ook zo uit te pakken maar niet dankzij Jolie. Zij viel erg tegen. Daar waar haar stem en wijze van zingen het mooist tot uiting komt met een akoestische en spaarzame bezetting (CD Escondida is een topper!)verloor ze zichzelf in te eenvormige songs met de electrische gitaar.

Het voorprogamma was echter prachtig: Sam Amidon. Een amerikaan van 26 jaar wiens ouders twee folkies waren. De oeroude folksongs zoals die bijvoorbeeld door Alan Lomax zijn opgenomen vormen de basis maar Amidon geeft er een zeer eigen draai aan. Hij ironiseert, improviseert, verstoort en weet tegelijkertijd met zijn kwetsbare manier te hypnotiseren. Op de CD All is Well, die ik meteen heb aangeschaft, is het spannende experimentele element van zijn optreden niet zo aanwezig maar is niettemin prachtig. Daarbij is hij bijgestaan door producer Valgeir Sigurdsson die ook al met andere heldinnen en helden van mij werkte: Bjork, Cocorosie en Bonnie "Prince" Billy. Hieronder twee filmpjes, een opname van hem en Shazad die in Luxor samen met hem optradt. En een mooie clip van het nummer Saro.

En o ja Wisse: ik kreeg van een collega een site door waar je commentaar en uitleg door Leonard Cohen zelf op zijn eigen teksten kan lezen:

http://pagesperso-orange.fr/pilgraeme/

Over lou, leonard en Alele

Ik schijn iets heel bijzonders gemist te hebben in de afgelopen maanden. Leonard Cohen was tweemaal in Nederland. Alle mensen die ik sprak die erbij waren kregen en omfloerste blik als zij spraken over de concerten. Mensen werden verliefd en de intimiteit was zo dat de concertzalen huiskamers leken. Mijn vriend Wisse wees mij nog even op de opname van een tribute aan Cohen. Spoel even door naar het moment waarop Lou Reed de poetische teksten van de grote meester bewierookt. En daarna de door Cohen gesproken tekst van The Tower of Song. Indrukwekkend, die stem, die voordracht, de humor en dat charisma. Terecht bijgezet in de Rock and Roll Hall of Fame.



Laatst bij "De Wereld Draait Door" een item gezien waarin Giphart de franse zuchtmeisjes in het licht zet. Ach, ik kan redelijk enthousiast raken van Vanessa Paradis maar voor de rest blijft het veel overbodige lucht. Ik heb zelf meer met vreemde meisjes als Cocorosie (liedjes die kleine schilderijtjes in je hoofd oproepen)en sinds kort Alele Diane. Alela zingt hypnotiserende songs die in je lurven en kladden blijven haken.

ff weggeweest

Terug van weggeweest maar vast van plan nu regelmatig te bloggen.

Nu even de mooiste muzikale ervaring van de afgelopen tijd. Wende Snijders op het Pink Ribbon festival. Ze vertolkt "Lost" van Anouk. En hoe...
Je kan het sentimenteel vinden, misschien over de top maar ik ben ernstig onder de indruk. Met een brok in de keel.

Preview Lowlands Pt. 2: Sure Things

Mijn eerste optreden zal Leine zijn. Nederlandse, veelzijdig talent. Ooit begonnen op de sax, tweemaal grote prijs van nederland gewonnen en tegenwoordig "singer songwriter" Op Lowlands is ze de singer die de teksten van dichter Ingmar Heytze vertolkt. Ze heeft geen geweldige stem maar heeft een heerlijk lieve, "tongue in cheek" voordracht die mij in de verte doet denken aan Spinvis. Ze is niet voor 1 gat te vangen: speelt op North Sea Jazz, zet drummachines in of speelt lekker bossanova zoals in dit filmpje waarop ze een gedicht van dichter Sander Meij zingt.
Verder ga ik een bezoekje brengen aan de Ting Tings



Zaterdagochtend beginnen met de breekbare Ane brun lijkt mij een mooie start. Daarna meezingen met 50 jaar Nederpop. Die dag verder ook nog the Rascals, British Sea Power en verder maak ik er een dance-dagje van met Digitalism, Underworld en Diplo

Zondag staat in ieder geval Jamie Lidell op het programma. Verwacht ik veel van.



Wel zwaar klote dat daarvoor DubXanne met Rankin Roger (die van the beat) liedjes van the Police gaan coveren in Dub. Daar had ik ook erg graag bij willen zijn.

Preview Lowlands Pt.1: Keuzes, keuzes

Mooi programma dit jaar. Niet voor niets is Lowlands weer snel uitverkocht. Wat opvalt is vooral de grote verscheidenheid aan acts. Er is zelfs een intrigerend optreden van de winnaar van het Internationaal Franz List Pianoconcours, Christiaan Kuyvenhoven.

Alle tekenen wijzen er trouwens op dat klassieke muziek de nieuwe hype wordt, geloof me.

In deze eerste preview de verschrikkelijke keuzes waar ik voor kom te staan gezien de programering.
Vrijdag:Pete Philly of The Wombats: Kwaliteitshiphop versus het meest enthousiaste en vrolijkste britpopbandje van het moment.

Santagold versus The Kooks: welke van de twee gehypte band blijkt live echt te boeien.

Roisin Murphy versus Anouk: Beide dames zijn live-beesten en sexy. Wordt het de intelligente disco of de rock-diva met soul. Pfffff

Zaterdag
Keuze uit drie: Kan N*E*R*D overtuigen of is het de zoveelste amerikaanse R&B/HipHop act die live diep door de mand zakt. Of kies ik voor de rauwe punk-rock van het duo Blood Red Shoes? De angst is dat zij toch een flauw aftreksel zijn van the White Stripes. Op de schijf klinken hun liedjes in ieder geval minder interessant. De live videos zien er echter wel spannend en opwindend uit.



Derde optie: de ongecompliceerde maar slim in elkaar gemixte jazzy-dance van ex-DJ's: Wipneus en Pim: Kraak en Smaak.

Morgen de makkelijke keuzes.

Waar haalt Duffy de mosterd?

Begin jaren tachtig draaide ik als DJ regelmatig het nummer "Sally" als onbekend en vrolijk tussendoortje in de studentensoos in Deventer. Het was van een brits retro-bandje (ja die had je toen ook al) dat zich Carmel noemde. Van Duffy wordt steeds gezegd dat ze aan Dusty Spingfield doet denken maar die is toch van een heel andere orde. Kijk en luister maar eens naar Carmel en daarna Duffy.

Terugblik NSJ

Mooie dag! Voor mij de eerste keer in Ahoy. Viel niet tegen. Persoonlijk vindt ik de sfeer wat minder dan in Den Haag. Aan de andere kant, de optredens waren makkelijker te bereiken.

We hebben een betoverende Cassandra Wilson gezien. Wat een charisma!
Dat ze een ongelooflijk goede band had meegenomen was meteen duidelijk in de lange intro van het eerste nummer: Ellingtons 'Caravan". Cassandra was in dat eerste nummer niet geheel bij stem maar daarna herpakte zij zich en was het alleen maar genieten van haar zwoele, zware "southern voice" en het spelplezier van haar muzikanten.

Maria Schneider viel tegen. Mijn favorieten van vroeger Sergio Mendes en Al Jarreau heb ik maar kort bekeken. Toch een beetje vergane glorie. De betovering van Sergio Mendes en zijn Brasil in zijn gloriedagen was niet alleen zijn arrangementen maar ook de kwaliteit van zijn zangeressen, helaas nu niet meer aanwezig.
Bij Al Jarreau is het naar mijn smaak te glad geworden.
Niettemin een legende hoor. Beatboxer avant la lettre en Bobby Mc Ferrin is, met alle respect, toch een adept. Check hieronder Al's interpetatie van Brubeck's "Take Five".



Het tweede hoogtepunt was de grootste nederlandse rock en roll band van dit moment: New Cool Collective. Wat een energie, branie en klasse. Wat een goede mix van funky jazz, latin, bop en fela kuti. Saxofomist Benjamin Herman had duidelijk iets teveel van een stimulerend middel tot zich genomen of is van nature wel erg begifted met ADHD. Het hielp wel om het publiek binnen de kortste keren in de juiste stemming te krijgen. Funky gitarist Anton Goudsmit bracht de zaal letterlijk tot een climax. Hij maakte de uitspraak van een engelse journalist: "Goudsmit is the kind of musician that makes you wonder where the fire escape is..." helemaal waar.

NCC tradt deze avond samen met Jules Deelder op. Mooi hoe er van beide kanten zoveel respect is. Geweldig verhaal van Deelder hoe hij in het Antwerpen van de zestiger jaren met wat kamaraden deed alsof ze free-jazz muzikanten waren. Ze leenden wat instrumenten in een cafe en gingen spelen. En kwamen er ook nog mee weg.
Gaat dat zien als die jongens in de buurt spelen!

(Ik hoop dat iemand mij nog ooit kan uitleggen waarom de organisatoren het publiek op stoelen zet bij dit soort acts!)

NSJ voorpret

Ik verheug me erg op de twee festivals in de zomer: North Sea Jazz en Lowlands. Aanstaand weekend is het al zover wat betreft NSJ. Ik ga de vrjdag. Heb lang getwijfeld. Op zaterdag treden nl. mijn helden Richard Bona (samen met "artist in residence": Bobby Mcferrin) en Jose James op. Wat dat voorspelt kun je hieronder zien (Soil and Pimp Sessions ook op zaterdag, damn!)





Het is vrijdag geworden want Cassandra Wilson staat al zo lang bovenaan mijn lijst van must see's.



Bovendien ga ik met de kids en die willen Fink en Jill Scott zien, waar ik trouwens totaal geen problemen me heb. Verder staat de Big band van Maria Schneider op het programma. Voor de rest zijn de opties: Herbie Hancock, Ron Carter, New Cool Collective en als afsluiting Nils Fischer en Timbazo