De beloftes van 2011

In de afgelopen weken heb ik het geroezemoes, de onderstroom van de popwereld gevolgd. Welke artiesten zijn heet aan het worden. Van wie mogen we mooie dingen verwachten. Wat zijn de hypes in spe. Wie gaan er doorbreken.

Er zit wel wat spannende artiesten in mijn selectie, al zeg ik het zelf..

James Blake



Villagers



Warpaint



Flying Horseman

droomvrouwen

Hier past slechts stilte...........

Wie van de drie?

Even een vergelijkend warenonderzoek. Ogen dicht en blind testen. "I would rather go blind" is een bluesklassieker. Hier gezongen door achtereenvolgens Beyonce, Etta James en zangeres Trixie Whitley (dochter van wijlen Chris). Trixie heeft met Daniel Lanois onder de naam Black Dub een prachtige CD afgeleverd.

Tsja, soms is het beter om niet te hoeven kiezen...

Monster

Kanye West heeft een historisch album gemaakt. Althans dat zeggen sommige critici.'My beautiful dark twisted fantasy' heet de cd. Er is veel te vertellen over Kanye, hij heeft veel energie. Ik wil het laten bij mijn constatering dat het wat overdreven is allemaal. Het beste hiphop-album ooit is het wat mij betreft niet. Megalomaan, veel plak en knipwerk, knappe productie, grote sterren maar geen magie. Het nummer Monster springt eruit wat mij betreft. Leuke start met Bon Iver, Jay-Z levert zoals gewoonlijk topkwaliteit maar niets om heel erg opgewonden over te raken.... totdat Nicki Minaj op 3.36 minuten begint te rappen. Spannend, spelend met verschillende stemmetjes, trekt ze je er met de haren bij. Pfoei...!

Chocolade snoepjes

Sinds Vanilla Ice zijn we gewend aan de " whiggers". En er waren natuurlijk altijd blanke jongens en meisjes die 'zwarte" muziek maakten. Van blanke blues-legendes als Tony Joe White tot Michael-adept Justin Timberlake. Maar zwarte artiesten die blanke muziek maken kom je niet veel tegen. Carolina Chocolate Drops maken muziek die wortelt in de jaren dertig en veertig en sinds toen uitsluitend door blanken werd gespeeld. Misschien is het zelfs echte Redneck-muziek. Ze spelen de traditionele instrumenten: banjo, viool, jug, kazoo, you name it. En intussen geven ze het toch een eigen kleurtje (ha, ha,..) door af en toe te beatboxen of door in het nummer Hit 'm up style (cover van R&B hit van Blu Cantrell)toch wat soulfull singing te verwerken.
Heel geinig.

Ben Sollee

Dit is een reminder. Aan mijzelf, want ik kwam deze artiest toevallig tegen op youtube. Ben Sollee is van huis uit cellist met een klassieke scholing. Nu maakt hij muziek die het beste van bluegrass, soul en jazz in zich lijkt te dragen. Met Daniel Martin heeft hij een cd gemaakt die gaat over het redden van een berg in Kentuckey. Mooi. Ik wil die cd hebben.

Gretchen Parlato

Gisteren heb ik een magisch optreden gezien. Met mijn dochter naar het Bimhuis om Gretchen Parlato te zien. Wat een fenomenale zangeres. Met een subliem gevoel voor ritme en met onverwachte improvisaties geeft ze een eigen kleur aan de uitstekende selectie van jazz- en braziliaanse composities. Ze doet de grens tussen vocaal en instrumentaal vervagen en versmelt als het ware met de band die ook ongeloofelijk was. Met name drummer Otis Brown III die deze tour meedoet en die ik al eerder bij Esperanza Spalding zag schitteren is van een Hors Categorie. Loepzuiver en soms haast fluisterend laat ze de moeilijkste dingen eenvoudig en vanzelfsprekend klinken. Mooie arrangementen van Ela e Carioca en een heel emotioneel Body and Soul waren hoogtepunten. Vanaf de eerste noot heb ik het hele concert met een gelukzalige lach op mijn gezicht gezeten. Wat kan muziek toch gelukkig maken.

Plaatjes draaien

Ik heb nog een platenspeler, een pickup zo je wilt.
And i’m not afraid to use it.
Gisteravond heb ik sinds lange tijd weer ouderwets plaatjes gedraaid. Wat een traktatie voor de zintuigen.
Allereerst zijn er natuurlijk de prachtige platenhoezen. Stevig karton, het liefst met een extra, plastic beschermhoes omdat dat extra gewicht en cachet geeft.
Het formaat van deze geluidsdrager geeft mij het idee geeft dat het ergens om gaat. Als ik ga zoeken naar de plaat van mijn wens moeten mijn vingers moeite doen om te bladeren. Bij elke lp die ik omsla hoor ik een prettig “ flp” in plaats van die hinderlijke tik die cd-doosjes maken. Veel te kwetsbare doosjes die je met losse handen omver kan blazen.

Als de keus is gemaakt glijdt de mooie zwarte schijf gladjes uit de binnenhoes, shwoosh, in het zachte bedje van vlees tussen mijn duim en wijsvinger. Heel tof zoals ik met 1 hand de plaat kan vasthouden zonder de groeven aan te raken. Het zwarte vinyl glanst mij op een doffe manier tegemoet. Ik kan nu alleen lezen wat de nummers op kant A zijn (jazeker, er is een A en een B kant, hoe heerlijk om het in tweeën te delen). In een vloeiende, haast in slow-motion, beweging draai ik de elpee 180 graden tussen twee handen zodat ik de andere kant kan lezen. Dat doe ik weer zonder een groef aan te raken (ik verdoem de dj’s die de vingerafdrukken over al hun platen hebben staan).
Deze vaardigheid die ik heb tentoongespreid valt in de categorie; Bierflesjes met een aansteker ontkurken, de Zippo in 1 heen-en-weer beweging langs je broek aansteken, pinda of sigaret achteloos in je mond gooien, 20 of meer bierviltjes van de rand van de tafel flippen en vangen.

En dan gaat ie op de speler. De pin valt precies in het gaatje, ik hoor de klik als de speler gaat draaien. Ik blaas het (ingebeelde) stof van de naald. Dat gebeurt voorzichtig, hoewel dat nergens op slaat. De naald is immers van diamant. Omzichtig haal ik het koolstofborsteltje over het vinyl, twee keer. Dan leg ik de naald erop. Het gebeurt allemaal met de tederheid die de muziek verdiend.

Plotseling ben ik weer een klein beetje de tiener van 30 jaar terug die zittend naast het stereomeubel, met een enorme koptelefoon op de platenhoezen en teksten bestudeerde, urenlang.
Gisteravond onder andere geluisterd naar Tania Maria, Lou Rawls, Scritti Politti, Stan Getz, Dr. Buzzards Original Savannah Band en Celia Cruz & Johnny Pacheco.

Soul sister Janelle Monae

Waar blijft de nieuwe generatie soul brothers toch? Na D'Angelo, die al veel te lang niets van zich laten horen, is er geen persoonlijkheid meer opgestaan. Nee, dan de dames.. Alicia Keys, Beyonce, Erykah Badu, Laurynn Hill en nu is er Janelle Monae. Ze laat op haar laatste album 'ArachAndroid' vernieuwende soul met Rock, Folk en electronische invloeden horen. Het nummer Tightrope is funky en ervaar hoe de energie van haar performance spat. Met dank aan soul brother nr 1: Mister James Brown

07: Licened to chill

Ik heb voor mijn verjaardag een plaatje gekregen van Zero 7, 'The Garden'. Er staan een paar mooie tracks op. De muziek is warm met een creatief gebruik van electronica. Met name de nummers met gast-vocalist Jose Gonzales bekoren mij.

Vandaag is het lekkerste nummer van de CD: 'Waiting to Die'. Anders dan de titel doet vermoeden een perfect ik-heb-een-goed-humeur-op-deze-zondag-plaatje, een glimlach-en-heen-en-weer-wieg-plaatje, een ladieda-plaatje, een ze-is-prachig-in-zomerjurk-maar-ook-met-muts-en-wanten-plaatje, een-doe-een-pietsie-gek-plaatje.

Onze lieve Heer heeft humor

'T is herfst.

De melancholie en somberheid speelt wat heftiger op dan in andere seizoenen. Althans, dat overkomt mij bij tijd en wijle. Ik ben in deze tijden bijvoorbeeld meer te porren voor een portie cynisme. Mijn optimisme over de mensheid zakt verder in. En als ik in mijn cd-kast zoek dwalen mijn vingers als vanzelf en vanzelfsprekend richting de eighties.

Uit die tijd haal ik twee juweeltjes die perfect bij mijn stemming passen. De nummers hebben gemeen dat zij onze lieve Heer donkere maar zeer menselijke trekjes geven. Ik begrijp dan ook wat beter dat wij naar Zijn beeltenis zijn geschapen.

Elvis Costello schrijft de allermooiste liedjes. "I want you" is het beste lied over liefdesverdriet ever. Maar hij heeft meer gecreeerd dat zeer de moeite waard is, zowel muzikaal als tekstueel. Uit 'God's Comic' bijvoorbeeld dit briljante couplet over de ontmoeting met God.

So there he was on a water-bed
Drinking a cola of a mystery brand
Reading an airport novelette, listening to Andrew Lloyd-Webber's "Requiem"
He said, before it had really begun, "I prefer the one about my son"
"I've been wading through all this unbelievable
junk and wondering if I should have given
the world to the monkeys"

Hier het hele nummer



En dan is er de clip van de vrolijke jongens van Depeche Mode. Deze lachebekjes waren ongekend populair in de jaren tachtig. Vooral bij de in zwart gehulde "kwartjeszoekers". Ook hier weer een toffe tekst maar dan van het refrein:

I don't want to start any blasphemous rumours
But I think that God's got a sick sense of humor
And when I die I expect to find Him laughing

New compared to old

John Legend kan bij mij niet zo snel stuk. Er hangen prachtige, waardevolle associaties aan die man en wat mij betreft hoort hij tot de top van hedendaagse soulzangers. Schrijft ook mooie songs. "Ordinary" people" is een klassieke soul-ballad. PDA (we just don't care); ik krijg er altijd een goed humeur van.

Nu heeft Legend een nieuw album opgenomen met The Roots, de rete-strakke band van drummer ?uestlove. Op dit album, "Wake Up" genaamd, staan covers van oude soul en protestsongs, ooit vertolkt door Grote Namen. Marvin Gaye, Bill Withers, Donny Hathaway, Nina Simone.
Als je deze iconen wil evenaren moet je cojones van staal hebben. Nu kan het natuurlijk de leeftijd van deze blogger zijn maar het kan mij allemaal matig bekoren. Natuurlijk, het zit goed en strak in elkaar, Legend klinkt betrokken en rauwer dan ooit. En ze zijn niet in de valkuil getrapt om te kopieren. Ze hebben er hun eigen hedendaagse interpetatie aan gegeven. En dan toch, als je enig historisch besef hebt en de originele versies zitten in je vezels....

Het prachtige nummer Compared To What was eind jaren zestig een aanklacht tegen de oorlog in Vietnam. Het is wat mij betreft een van de betere uitvoeringen op het album. Maar vergelijk het nu toch maar eens met de uitvoering van Les McCann en saxofonist Eddie Harris. Destijds, 1969 een hit. Weliswaar was het niet het origineel (dat is van Roberta Flack en ook niet mis trouwens) maar wel zoveel meer rauwer, urgenter, opwindend en muzikaler dan de uitvoering van Legend en consorten.

Dancing in the rain 2.0

Dit gaat nou niet direct over muziek. Maar het is zo mooi. Het is Breakdance, het is Vogue, het is Bodypoppin', het is ballet, het is Michael Jackson en Gene Kelly. Het is Turf Dancing.

In de voetsporen van Ry Cooder

In 1996 werd Ry Cooder gevraagd om op Cuba een CD op te nemen met twee bekende malinese muzikanten, aangevuld met wat cubaanse artiesten. De Malinezen kregen geen visa (de No Visa Club, als het ware)en Ry besloot een puur cubaanse plaat te maken. Binnen de kortste keren waren de coryfeeen van de cubaanse son gelokaliseerd en werd er naar hartelust gejamt door oude mannen die 50 jaar daarvoor de bom waren op Cuba. Onder het genot van rum, koffie en sigaren waren binnen 6 dagen de opnamen afgerond. Het groepje noemde zichzelf de Buena Vista Social Club en de rest is geschiedenis...een zegen voor het toerisme op Cuba en en een commercieel uitgemolken verschijnsel, helaas.



Bijna 20 jaar later gaat DJ Gilles Peterson naar Cuba om in het kader van het project Havana Cultura samen te werken met hedendaagse cubaanse artiesten. Peterson is grote jongen in Engeland met een goede neus voor jazzy plaatjes en muziek uit de latin hoek. Dit initiatief zal niet de impact hebben van de BVSC maar uit eigen ervaring kan ik vertellen dat het wel verfrissend is in een land waar je eigenlijk alleen maar kunt kiezen uit twee genres: de traditionele muziek of Reaggeton.

No guts, no glory, za'k ma zeggn'

Ik heb n' ongeloooflijk zwak voor deze man. Moooie tekstn' en schoone meloodien

Sirenes

Zo oud als de Grieken zijn ze. De vrouwen die ons mannen betoveren met hun gezang. Soms regelrecht naar onze ondergang.
In de magnifieke film van de Coen broertjes " Brother where art thou" worden de drie hoofdpersonen verleid door sirenes. Memorabele scene.
De prachtige lullaby " Didn't leave nobody but the baby" wordt niet door deze actrices gezongen maar door de halfgodinnen van de country: Gillian Welch, Emmelylou Harris en Alison Krauss.



Onlangs ontdekte ik in dit genre een nieuw trio sirenes. "Mountain Man" is een bandje uit Vermont. Ik hoorde het prachtige, bijna acapella gezongen " Soft skin" en ik zag hetzelfde als toen ik Fleet Foxes voor het eerst hoorde. Bergen en klaterende beken, mannen met baarden en bretels. Vrouwen in lange, gelaagde jurken. Appeltaart. Dat soort beelden. Het kleine huis op de prairie.
Zelf geven ze aan dat ze zijn beinvloed door: zeewier, Redwoods Pines Oaks, borsten, honden, moeders en treinen. Snap ik wel.
Hieronder zijn ze live te zien en te horen met "Animal tracks".

Verboden te coveren

Soms is er een lied door een artiest vertolkt dat in zijn uitvoering de perfectie heeft bereikt. Dat betekent dan dat alle andere zangers er met hun poten van af moeten blijven. Elke nieuwe poging doet alleen maar heel veel pijn. Laatst hoorde ik weer een onverlaat 'Strange fruit' coveren. Niet doen. Zowel 'Strange fruit' als 'Ne me Quitte pas' zijn door respectievelijk Billie Holiday en Jacques Brel op zo'n manier gezongen dat niemand de zeggingskracht die zij erin legden kan benaderen.



(Erg jammer dat ik geen versie met de zingende zaag kon vinden)



Wie kent er nog meer van dat soort nummers?

Elis Regina

Elis Regina is in de jaren zestig en zeventig voor de braziliaanse muziek wat Billie Holliday voor de Jazz was, Janis Joplin voor de popmuziek, Jacques Brel voor de Chanson. Als zij zingt wordt ze wat ze zingt. Of nee, eigenlijk weet je zeker dat zij altijd al was wat ze zingt, het gaat over haar. Liefdesverdriet, passie, melancholie; met haar luie en perfecte timing geloof je alles wat ze je verteld. Ook al versta je de woorden niet.

In het eerste fimpje betovert ze je de eerste twee en een halve minuut met haar verschijning en verhaal. Om daarna gelukzalig te gaan zingen over...?? (Coco, ik wil dit vertaald hebben)



De tweede video is uit een fantastische reeks opnames die makkelijk op Youtube is te vinden. De tekst van dit poetische lied mag niet ontbreken:



Waters of March

A stick, a stone,
It's the end of the road,
It's the rest of a stump,
It's a little alone

It's a sliver of glass,
It is life, it's the sun,
It is night, it is death,
It's a trap, it's a gun

The oak when it blooms,
A fox in the brush,
A knot in the wood,
The song of a thrush

The wood of the wind,
A cliff, a fall,
A scratch, a lump,
It is nothing at all

It's the wind blowing free,
It's the end of the slope,
It's a beam, it's a void,
It's a hunch, it's a hope

And the river bank talks
of the waters of March,
It's the end of the strain,
The joy in your heart

The foot, the ground,
The flesh and the bone,
The beat of the road,
A slingshot's stone

A fish, a flash,
A silvery glow,
A fight, a bet,
The range of a bow

The bed of the well,
The end of the line,
The dismay in the face,
It's a loss, it's a find

A spear, a spike,
A point, a nail,
A drip, a drop,
The end of the tale

A truckload of bricks
in the soft morning light,
The shot of a gun
in the dead of the night

A mile, a must,
A thrust, a bump,
It's a girl, it's a rhyme,
It's a cold, it's the mumps

The plan of the house,
The body in bed,
And the car that got stuck,
It's the mud, it's the mud

Afloat, adrift,
A flight, a wing,
A hawk, a quail,
The promise of spring

And the riverbank talks
of the waters of March,
It's the promise of life
It's the joy in your heart

A stick, a stone,
It's the end of the road
It's the rest of a stump,
It's a little alone

A snake, a stick,
It is John, it is Joe,
It's a thorn in your hand
and a cut in your toe

A point, a grain,
A bee, a bite,
A blink, a buzzard,
A sudden stroke of night

A pin, a needle,
A sting, a pain,
A snail, a riddle,
A wasp, a stain

A pass in the mountains,
A horse and a mule,
In the distance the shelves
rode three shadows of blue

And the riverbank talks
of the waters of March,
It's the promise of life
in your heart, in your heart

A stick, a stone,
The end of the road,
The rest of a stump,
A lonesome road

A sliver of glass,
A life, the sun,
A knife, a death,
The end of the run

And the riverbank talks
of the waters of March,
It's the end of all strain,
It's the joy in your heart.

Tenslotte een opname met Tom Jobim. Samen met hem heeft zij het mooiste bossa nova album ooit opgenomen: 'Elis & Tom'
Luister hoe mooi ze op het eind zachtjes breekt...

lekker basloopje

Q-tip was ooit frontman van de legendarische rapformatie A Tribe Called Quest. Deze groep maakte hiphop die anders was. Jazzy, ongebruikelijke samples. Zo gebruikten zij Lou Reeds Walk on the Wild Side in hun Rap: Can I Kick It. En in Electric Relaxation (1994) is het nummer Mystic Brew van jazz-soul artiest Ronnie Foster de basis



Inmiddels heeft Q-tip al wat solowerk achter de rug en doet hij mooie en succesvolle gastbijdragen bij collega's als The Chemical Brothers (Galvanize) en Mark Ronson (Bang Bang). Zelf heeft hij nog niet zo lang geleden een album uitgebracht met daarop het ontzettend lekkere Manwomanboogie. Check vooral het basloopje...

Hoe ver reikt de invloed van muziek?

De vakanties met onze kinderen kende vele rituelen. Een belangrijke was het samenstellen van vakantieverzamelbandjes, later -cd's. Een zeer belangrijke factor in het overleven van de vele kilometers die we in een ruk reden naar diverse oorden in Frankrijk. Natuurlijk had ieder zijn voorkeuren voor muzieknummers en ik probeerde daar bij de samenstelling rekening mee te houden: Spice-girls, Annie MG Schmidt, Barbara Streisand, Ella en Louis, om maar eens een paar hits te noemen. Daarnaast was mijn missie ook om nieuwe muziek tussen de oren van mijn kids te krijgen. Dat is traditie in de familie.

In dit kader kreeg mijn dochter Coco een favoriet nummer dat vele vakanties overleefde: Valentin van Susana Baca. Een Peruaans diva die traditionele muziek mixt met moderne invloeden. Hier treedt ze op met Talking Heads' David Byrne en alleskunner en snarenvirtuoos Marc Ribot.



Inmiddels studeert Coco aan het conservatorium, zang-wereldmuziek en is haar grote liefde een Peruaanse Cajon (houten kist)-speler. Toeval....?

Solid Air

De muziek van Nick Drake is teder, gevoelig, melancholiek, vaak somber. Het album "Five leaves left" kreeg pas na zijn dood de erkenning die het verdiende. Weergaloos mooi. Drake was als zijn muziek en overleed in 1974 jong aan een overdosis anti-depressieva.

In de maanden voor zijn dood bezocht hij bij tijd en wijle zijn vriend John Martyn. Een hyper-actieve, soms agressieve Ier die prachtige folk-jazz maakte.
Martyn zag Drake regelmatig stemmig uit het raam naar de luchten kijken. Hij schreef het prachtig ontroerende Solid Air.

You've been taking your time and you've been living on solid air
You've been walking the line and you've been living on solid air
Don't know what's going 'round inside
And I can tell you that it's hard to hide when you're living on solid air

You've been painting the blues and you've been looking through solid air
You've been seeing it through and you've been looking through solid air
Don't know what's going 'round in your mind
And I can tell you don't like what you find when you're moving through solid air

I know you, I love you
And I can be your friend, I can follow you anywhere
Even through solid air



En het gaat dus om deze troubadour:

Arabicana

No Blues is het voorbeeld van een meer dan geslaagde cross-over. Amerikaanse country/blues wordt organisch verbonden met traditionele arabische muziek en afrikaanse percussie. Geen kunstje maar er is waarlijk iets nieuws ontstaan. Genres versterken elkaar en tegelijkertijd raak je verwonderd over het bewijs dat muziek zo universeel is.

De groep werd door het productiehuis Oost Nederland bij elkaar gebracht. Basist Anne-Maarten van Heuvel lijkt de basis te zijn die de stukken perfect aaneen smeedt. Maestro Ad van Meurs (gitaar) en de virtuoze uit Jeruzalem afkomstige Haytham Safia (U’d) breken af en toe hun vingers op de snaren wanneer ze elkaar volgen in een opzwepend tempo, of in een poging elkaars geluid te treffen op hun eigen instrument, terwijl de Soedanese Osam Maleegi (djembe, bongo’s) de meest ingewikkelde ritmes trommelt, alsof hij tien handen heeft in plaats van tien vingers. Volledig terecht hebben zij vorig jaar de prijs voor beste wereldmuziekband gewonnen die door het muziekblad Mixed wordt uitgegeven. Koop hun laatste CD Lumen.

Hieronder twee clips, waaronder een minidocu over hun samenwerking met andere muziek-kunstenaars.

De Black Keys zijn de zomer van 2010

De Black Keys zijn als mijn zomerdagen. Broeierig, rommelig en vol liefde(sverdriet). Geen wonder dat ik Sinister Kid, het prijsnummer van hun laatste album, constant op de repeat knop heb zitten. Krijg er geen genoeg van. Hoe veelbelovend al het lekkere UH! bij de start van het nummer. Dan volgt de grofkorrelige vuige sound van deze broertjes. Crimineel goed met bijpassende tekst.

Uh

Well the crooks are out
And the streets are grey
You know I wouldn't have it
Any other way
Yeah
Your mothers words
are ringin still
But your mother
don't pay our bills

Yeah

A sinister kid
Is a kid who
Runs to meet his maker
A child thats sprinting
The day has born
Straight into his Makers arms
And thats me, thats me
The boy with the broken halo
That's me, thats me
The devil wont
Let me be

I've got a tortured mind
And my blade is sharp
A bad combination
In the dark
If I kill a man in the first degree
Baby would you
Would you flee with me?

Yeah



The Black Keys zijn retro maar in a good way. Het hele album ademt de sfeer van de sixties en is toch authentiek en van deze tijd. Stevige blues-rock,soulvoller dan hun vorige cd. Met een beetje Doors,Creedence, T-Rex (!!) en een hardrock-riffje hier en daar van gitarist Dan Auerbach.
Dit is de zomer van 2010.

North Sea Jazz 2010

Geen NSJ voor mij dit jaar. Jammer, jammer. En er komt zoveel moois!

Krystle Warren. Een soort soulvolle,folky Me'shell Ndgeochello. Lijkt mij een perfecte act voor Paradiso



De Ploctones, bandje van nederlands beste gitarist Anton Goudsmit. Muziek voor muzikanten en toch heel luisterbaar. Hier is een lekkere Kont:



Volgens mij is dit voor het eerst in jaren dat good old Al Jarreau niet op het podium staat. Zijn blanke adept Kurt Elling is echter wel van de partij. Elling kan mij iets minder bekoren maar het is scat-wise en technisch toch wel heel goed hoor.



En dan is er Sonny Rollins. De laatste van The Great Tenors. Aan St. Thomas hangen voor mij zoveel prachtige associaties. Vooral mijn Opa die mij de Jazz heeft leren waarderen.

True whiggers

Hip Hop is toch vooral een zwarte aangelegenheid. Engelstalig komt eigenlijk alleen Eminem aka Slim Shady er mee weg. Nou ja, de jongens van Cypress Hill kunnen het ook, hoewel dat vooral Latino's zijn volgens mij.
In Nederland is het gek genoeg andersom. De besten zijn blank: Brainpower, Opgezwolle.

Als je als white boy dan toch wil rappen kun je dat dus beter met de nodige zelfspot doen:

Blue-eyed soul

Ik was denk ik 11 jaar en kreeg voor mijn verjaardag een platenspeler. Mijn eerste single was een surinaams plaatje weet ik nog. De artiesten weet ik niet meer maar het refrein begon met Sa je loekoe me, sa je wantjie me..

Mijn eerste LP kreeg ik kado van oom Olaf. Het was een verzamelaar van Tom Jones. Soulmuziek zat al diep in mijn vezels en mr. Jones was voorzover ik mij kan herinneren de voor mij de eerste blanke soulsinger. Of nee, ik herinner mij uit de jaren daarvoor ook Blood Sweat and Tears. Geweldige pioniersband die blues, jazz, country, klassiek en andere stijlen met elkaar verbond. Met een zeer soulvolle zanger. En dan waren er Dusty Springfield en Eric Burdon met War. En natuurlijk kan Mick Jagger niet ontzegd worden dat hij snapte waar brother Abraham de zwarte mosterd haalt.

Latere artiesten en bands die er voor mij toe deden waren de bijna geheel blanke Average White Band (what's in the name) en die andere, zeer strakke soulband die in de jaren 70 ook regelmatig met white soulbrother Boz Scaggs optradt: Tower of Power.

Een zeer witte man met een zeer zwarte stem was Michael McDonald. Hoor hem hieronder in mijn favoriet uit de tijd dat hij nog bij de Doobie Brothers zong: Takin'it to the streets, met een vanille gospel-feel



In de jaren 80 waren er Hall and Oats en veel meer komt er niet bij mij op. In dit decennium moet ik Justin Timberlake noemen en in de afgelopen paar jaar hebben we vooral een paar dames die eruit springen: Joss Stone (hieronder met the great Grand-Godfather of Soul), Amy Whinehouse, Duffy en Adele. Allemaal Brits trouwens.



Wat de heren betreft: Eli Paperboy Reed krijgt de laatste tijd veel aandacht. Mijn blauwogige male-toppers van de afgelopen jaren zijn Jay Kay (Jamiroquai) Jesse Dee, Jamie Lidell en James Hunter

Meester van de soulballad

Al Green. Levend en akoestisch.
Beter dan ooit. Zo makkelijk, zo smooth.