Sinds Vanilla Ice zijn we gewend aan de " whiggers". En er waren natuurlijk altijd blanke jongens en meisjes die 'zwarte" muziek maakten. Van blanke blues-legendes als Tony Joe White tot Michael-adept Justin Timberlake. Maar zwarte artiesten die blanke muziek maken kom je niet veel tegen. Carolina Chocolate Drops maken muziek die wortelt in de jaren dertig en veertig en sinds toen uitsluitend door blanken werd gespeeld. Misschien is het zelfs echte Redneck-muziek. Ze spelen de traditionele instrumenten: banjo, viool, jug, kazoo, you name it. En intussen geven ze het toch een eigen kleurtje (ha, ha,..) door af en toe te beatboxen of door in het nummer Hit 'm up style (cover van R&B hit van Blu Cantrell)toch wat soulfull singing te verwerken.
Heel geinig.
dinsdag 23 november 2010
donderdag 18 november 2010
Ben Sollee
Dit is een reminder. Aan mijzelf, want ik kwam deze artiest toevallig tegen op youtube. Ben Sollee is van huis uit cellist met een klassieke scholing. Nu maakt hij muziek die het beste van bluegrass, soul en jazz in zich lijkt te dragen. Met Daniel Martin heeft hij een cd gemaakt die gaat over het redden van een berg in Kentuckey. Mooi. Ik wil die cd hebben.
vrijdag 12 november 2010
Gretchen Parlato
Gisteren heb ik een magisch optreden gezien. Met mijn dochter naar het Bimhuis om Gretchen Parlato te zien. Wat een fenomenale zangeres. Met een subliem gevoel voor ritme en met onverwachte improvisaties geeft ze een eigen kleur aan de uitstekende selectie van jazz- en braziliaanse composities. Ze doet de grens tussen vocaal en instrumentaal vervagen en versmelt als het ware met de band die ook ongeloofelijk was. Met name drummer Otis Brown III die deze tour meedoet en die ik al eerder bij Esperanza Spalding zag schitteren is van een Hors Categorie. Loepzuiver en soms haast fluisterend laat ze de moeilijkste dingen eenvoudig en vanzelfsprekend klinken. Mooie arrangementen van Ela e Carioca en een heel emotioneel Body and Soul waren hoogtepunten. Vanaf de eerste noot heb ik het hele concert met een gelukzalige lach op mijn gezicht gezeten. Wat kan muziek toch gelukkig maken.
vrijdag 5 november 2010
Plaatjes draaien
Ik heb nog een platenspeler, een pickup zo je wilt.
And i’m not afraid to use it.
Gisteravond heb ik sinds lange tijd weer ouderwets plaatjes gedraaid. Wat een traktatie voor de zintuigen.
Allereerst zijn er natuurlijk de prachtige platenhoezen. Stevig karton, het liefst met een extra, plastic beschermhoes omdat dat extra gewicht en cachet geeft.
Het formaat van deze geluidsdrager geeft mij het idee geeft dat het ergens om gaat. Als ik ga zoeken naar de plaat van mijn wens moeten mijn vingers moeite doen om te bladeren. Bij elke lp die ik omsla hoor ik een prettig “ flp” in plaats van die hinderlijke tik die cd-doosjes maken. Veel te kwetsbare doosjes die je met losse handen omver kan blazen.
Als de keus is gemaakt glijdt de mooie zwarte schijf gladjes uit de binnenhoes, shwoosh, in het zachte bedje van vlees tussen mijn duim en wijsvinger. Heel tof zoals ik met 1 hand de plaat kan vasthouden zonder de groeven aan te raken. Het zwarte vinyl glanst mij op een doffe manier tegemoet. Ik kan nu alleen lezen wat de nummers op kant A zijn (jazeker, er is een A en een B kant, hoe heerlijk om het in tweeën te delen). In een vloeiende, haast in slow-motion, beweging draai ik de elpee 180 graden tussen twee handen zodat ik de andere kant kan lezen. Dat doe ik weer zonder een groef aan te raken (ik verdoem de dj’s die de vingerafdrukken over al hun platen hebben staan).
Deze vaardigheid die ik heb tentoongespreid valt in de categorie; Bierflesjes met een aansteker ontkurken, de Zippo in 1 heen-en-weer beweging langs je broek aansteken, pinda of sigaret achteloos in je mond gooien, 20 of meer bierviltjes van de rand van de tafel flippen en vangen.
En dan gaat ie op de speler. De pin valt precies in het gaatje, ik hoor de klik als de speler gaat draaien. Ik blaas het (ingebeelde) stof van de naald. Dat gebeurt voorzichtig, hoewel dat nergens op slaat. De naald is immers van diamant. Omzichtig haal ik het koolstofborsteltje over het vinyl, twee keer. Dan leg ik de naald erop. Het gebeurt allemaal met de tederheid die de muziek verdiend.
Plotseling ben ik weer een klein beetje de tiener van 30 jaar terug die zittend naast het stereomeubel, met een enorme koptelefoon op de platenhoezen en teksten bestudeerde, urenlang.
Gisteravond onder andere geluisterd naar Tania Maria, Lou Rawls, Scritti Politti, Stan Getz, Dr. Buzzards Original Savannah Band en Celia Cruz & Johnny Pacheco.
And i’m not afraid to use it.
Gisteravond heb ik sinds lange tijd weer ouderwets plaatjes gedraaid. Wat een traktatie voor de zintuigen.
Allereerst zijn er natuurlijk de prachtige platenhoezen. Stevig karton, het liefst met een extra, plastic beschermhoes omdat dat extra gewicht en cachet geeft.
Het formaat van deze geluidsdrager geeft mij het idee geeft dat het ergens om gaat. Als ik ga zoeken naar de plaat van mijn wens moeten mijn vingers moeite doen om te bladeren. Bij elke lp die ik omsla hoor ik een prettig “ flp” in plaats van die hinderlijke tik die cd-doosjes maken. Veel te kwetsbare doosjes die je met losse handen omver kan blazen.
Als de keus is gemaakt glijdt de mooie zwarte schijf gladjes uit de binnenhoes, shwoosh, in het zachte bedje van vlees tussen mijn duim en wijsvinger. Heel tof zoals ik met 1 hand de plaat kan vasthouden zonder de groeven aan te raken. Het zwarte vinyl glanst mij op een doffe manier tegemoet. Ik kan nu alleen lezen wat de nummers op kant A zijn (jazeker, er is een A en een B kant, hoe heerlijk om het in tweeën te delen). In een vloeiende, haast in slow-motion, beweging draai ik de elpee 180 graden tussen twee handen zodat ik de andere kant kan lezen. Dat doe ik weer zonder een groef aan te raken (ik verdoem de dj’s die de vingerafdrukken over al hun platen hebben staan).
Deze vaardigheid die ik heb tentoongespreid valt in de categorie; Bierflesjes met een aansteker ontkurken, de Zippo in 1 heen-en-weer beweging langs je broek aansteken, pinda of sigaret achteloos in je mond gooien, 20 of meer bierviltjes van de rand van de tafel flippen en vangen.
En dan gaat ie op de speler. De pin valt precies in het gaatje, ik hoor de klik als de speler gaat draaien. Ik blaas het (ingebeelde) stof van de naald. Dat gebeurt voorzichtig, hoewel dat nergens op slaat. De naald is immers van diamant. Omzichtig haal ik het koolstofborsteltje over het vinyl, twee keer. Dan leg ik de naald erop. Het gebeurt allemaal met de tederheid die de muziek verdiend.
Plotseling ben ik weer een klein beetje de tiener van 30 jaar terug die zittend naast het stereomeubel, met een enorme koptelefoon op de platenhoezen en teksten bestudeerde, urenlang.
Gisteravond onder andere geluisterd naar Tania Maria, Lou Rawls, Scritti Politti, Stan Getz, Dr. Buzzards Original Savannah Band en Celia Cruz & Johnny Pacheco.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
