Killing me softly

Ik ben een romanticus en gevoelig voor mooie zoete verhalen met dito muziek zoals deze:

We schrijven begin jaren zeventig. Zangeres Lori Lieberman gaat op een dag naar een concert van een jonge artiest genaamd Don Mclean. Dit is wat ze ziet en hoort:



Lieberman is diep geraakt door het optreden (hoe kan het ook anders, tenzij je van steen bent), gaat na afloop naar huis en schrijft een gedicht. Niet veel later komt ze liedjesschrijver Norman Gimble tegen die het gedicht voor haar vertaalt naar het prachtige 'Killing me softly'. Een nummer dat de luisterervaring van Lieberman met Mclean op een ongewoon kwetsbare en ook heel erotische wijze beschrijft. Later is het nummer verkracht door de Fugees maar Roberta Flack heeft het als mooiste gezongen.

Twee keer niets mixt oud en nieuw.

Jamie XX is de artiestennaam van Jamie Smith. Jamie is onderdeel van the '"XX". Een bandje dat in 2009 van zich liet spreken. The XX doen mee in de stroom van retro-80-ies bandjes maar bieden meer dan de rest. Zij zijn meer dan een Cure-kloon. Het klinkt authentiek en bijzonder.



Jamie XX is inmiddels het solo-pad op gegaan en maakt daarnaast kekke remixes. Jullie hebben op mijn blog al eerder de remix van Florence and the Machine kunnen ervaren. Onlangs heeft hij ook niet onverdienstelijk met Adele gewerkt. Heel hard over je luidsprekers afspelen.



en nu is er een album met de legendarische Gil Scott Heron. Scott Heron is een oude meester en zijn muziek is minimalistische maatschappijkritische spoken word.
'The revolution will not be televised' is een klassieker.



Jamie maakt op 'We're new here' melancholische,effectieve electronica en dubstep. Waarbij de geraffineerd gefilterde en geknipte geluidseffecten verassend zijn. Hij sampled Scott Heron op een respectvolle wijze in zijn muziek en geeft hem nieuwe context. Niet altijd even geslaagd. Zo is het origineel van 'NY is killing me' oneindig veel spannender met het kale handgeklap.

"Running" vind ik daarintegen een heel geslaagde synthese.

Eugene Edwards

Een aantal weken terug vroeg een vriend van mij of ik mee wilde gaan naar een concert van Eugene Edwards, ergens in een kerkje. Eugene Edwards was de leadsinger van 16 Horsepower. Een band die ik twee keer heb mogen meemaken. Beide keren was overweldigend. Eugene zat dan op een krukje, al dan niet met banjo of handharmonica, bezeten, soms haast spastisch donkere boodschappen over ons heen te spugen. 16 Horsepower maakte muziek die niet makkelijk is te categoriseren. Een soort americana die zowel woest en overstuurd als gevoelig kon zijn, maar altijd met een koortsachtige intensiteit, alsof de duivel de band op de hielen zit. Ik gebruik die vergelijking niet voor niets omdat Eugene een zeer gelovig man is. Van het niet zo vrolijke soort. Als kleinzoon van een predikant kreeg hij de religie met de paplepel ingegoten. Hij is ervan overtuigd dat alle mensen per definitie slecht zijn en veroordeeld zijn tot hel en verdoemenis.
Met zijn muziek hoopt hij een enkele ziel te kunnen redden. Maar uit alles spreekt dat hij zelfs twijfelt aan zijn eigen 'salvation'. Na politieke en religieuze meningsverschillen viel 16 Horsepower uit elkaar en ging Edwards verder in Woven Hand. Nu treedt hij onder zijn eigen naam op.

Ik kon helaas niet mee met mijn vriend. Maar ik krijg nu een herkansing omdat Edwards op 28 april in onze eigen mooie Lebuinuskerk in Deventer gaat optreden.