Hip Hop is toch vooral een zwarte aangelegenheid. Engelstalig komt eigenlijk alleen Eminem aka Slim Shady er mee weg. Nou ja, de jongens van Cypress Hill kunnen het ook, hoewel dat vooral Latino's zijn volgens mij.
In Nederland is het gek genoeg andersom. De besten zijn blank: Brainpower, Opgezwolle.
Als je als white boy dan toch wil rappen kun je dat dus beter met de nodige zelfspot doen:
vrijdag 21 mei 2010
maandag 3 mei 2010
Blue-eyed soul
Ik was denk ik 11 jaar en kreeg voor mijn verjaardag een platenspeler. Mijn eerste single was een surinaams plaatje weet ik nog. De artiesten weet ik niet meer maar het refrein begon met Sa je loekoe me, sa je wantjie me..
Mijn eerste LP kreeg ik kado van oom Olaf. Het was een verzamelaar van Tom Jones. Soulmuziek zat al diep in mijn vezels en mr. Jones was voorzover ik mij kan herinneren de voor mij de eerste blanke soulsinger. Of nee, ik herinner mij uit de jaren daarvoor ook Blood Sweat and Tears. Geweldige pioniersband die blues, jazz, country, klassiek en andere stijlen met elkaar verbond. Met een zeer soulvolle zanger. En dan waren er Dusty Springfield en Eric Burdon met War. En natuurlijk kan Mick Jagger niet ontzegd worden dat hij snapte waar brother Abraham de zwarte mosterd haalt.
Latere artiesten en bands die er voor mij toe deden waren de bijna geheel blanke Average White Band (what's in the name) en die andere, zeer strakke soulband die in de jaren 70 ook regelmatig met white soulbrother Boz Scaggs optradt: Tower of Power.
Een zeer witte man met een zeer zwarte stem was Michael McDonald. Hoor hem hieronder in mijn favoriet uit de tijd dat hij nog bij de Doobie Brothers zong: Takin'it to the streets, met een vanille gospel-feel
In de jaren 80 waren er Hall and Oats en veel meer komt er niet bij mij op. In dit decennium moet ik Justin Timberlake noemen en in de afgelopen paar jaar hebben we vooral een paar dames die eruit springen: Joss Stone (hieronder met the great Grand-Godfather of Soul), Amy Whinehouse, Duffy en Adele. Allemaal Brits trouwens.
Wat de heren betreft: Eli Paperboy Reed krijgt de laatste tijd veel aandacht. Mijn blauwogige male-toppers van de afgelopen jaren zijn Jay Kay (Jamiroquai) Jesse Dee, Jamie Lidell en James Hunter
Mijn eerste LP kreeg ik kado van oom Olaf. Het was een verzamelaar van Tom Jones. Soulmuziek zat al diep in mijn vezels en mr. Jones was voorzover ik mij kan herinneren de voor mij de eerste blanke soulsinger. Of nee, ik herinner mij uit de jaren daarvoor ook Blood Sweat and Tears. Geweldige pioniersband die blues, jazz, country, klassiek en andere stijlen met elkaar verbond. Met een zeer soulvolle zanger. En dan waren er Dusty Springfield en Eric Burdon met War. En natuurlijk kan Mick Jagger niet ontzegd worden dat hij snapte waar brother Abraham de zwarte mosterd haalt.
Latere artiesten en bands die er voor mij toe deden waren de bijna geheel blanke Average White Band (what's in the name) en die andere, zeer strakke soulband die in de jaren 70 ook regelmatig met white soulbrother Boz Scaggs optradt: Tower of Power.
Een zeer witte man met een zeer zwarte stem was Michael McDonald. Hoor hem hieronder in mijn favoriet uit de tijd dat hij nog bij de Doobie Brothers zong: Takin'it to the streets, met een vanille gospel-feel
In de jaren 80 waren er Hall and Oats en veel meer komt er niet bij mij op. In dit decennium moet ik Justin Timberlake noemen en in de afgelopen paar jaar hebben we vooral een paar dames die eruit springen: Joss Stone (hieronder met the great Grand-Godfather of Soul), Amy Whinehouse, Duffy en Adele. Allemaal Brits trouwens.
Wat de heren betreft: Eli Paperboy Reed krijgt de laatste tijd veel aandacht. Mijn blauwogige male-toppers van de afgelopen jaren zijn Jay Kay (Jamiroquai) Jesse Dee, Jamie Lidell en James Hunter
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
