David Silvian en small metal gods

David Silvian is sinds de jaren 80 actief. In die tijd creeerde hij met Japan een volstrekt eigen geluid dat de tand des tijds heeft doorstaan. Hoogtepunt was het live-album Oil on Canvas met daarop onder andere de bekende wals Nightporter en het fantastische nummer Ghosts. Na Japan trok hij zich een periode terug en vond nieuwe inspiratie in de spiritualiteit van het oosten. Hij keerde terug met het prachtige album Brilliant Trees en samenwerkingsprojecten met Riuichi Sakamoto (o.a.: Forbidden Colours en Bamboo Houses)
Na Brilliant Trees ben ik Silvian wat uit het oog verloren. Hij ging de ambient kant op en maakte albums die mij niet konden boeien.

Onlangs heeft hij weer een nieuw album uitgebracht: "Manafon". Waar de titel naar verwijst weet ik niet, vast een anagram. Omdat ik toch altijd nieuwsgierig ben naar wat deze eigenzinnige muzikant maakt heb ik toch maar weer geluisterd en ik ben onder de indruk. De track die ik voor jullie heb uitgezocht, Small Metal Gods, intrigeert. Akoestische instumenten in combinatie met de prachtige stem van Silvian en de subtiele (electronische) geluidseffecten leveren intieme, verstilde, abstracte en desolate muziek op. De muziekclip is ook de moeite waard. Kijk met aandacht en geduld en zie hoe de small metal gods zwijgend door de kamer vliegen. Een verwijzing naar Music for Airports van de Ambient-Godfather Brian Eno?

SMD en Todd Rundgren

Electro House met een hippie-sausje. Simian Mobile Disco doet het. Een heerlijke beat opgeluisterd met een sample van Todd Rundgren's a-capella nummer uit de 70-er jaren; Synthesise. En het werkt, draai de volumeknop maar open! De clip mag je op de muur projecteren

Kitty, Daisy and Lewis

Dit is rete-retro die mij heel blij maakt. Kitty, Daisy and Lewis zijn twee zusjes en een broertje uit Noord-London. Het zijn alle drie multi-instumentalisten die muziek maken die sterk is beinvloed door rockabilly, swing, blues en hawaiian. Ze zijn pas 16,19 en 21 maar nemen hun muziek zeer serieus. Lewis heeft zelf een opnamestudio gebouwd waarin zij hun muziek uitsluitend analoog opnemen. Geheel in stijl hebben zij hun muziek ook op 78 toeren vinyl opgenomen. Hieronder een single die vorig jaar uitkwam; "Going to the country"



Vrouwen die harmonica spelen, dat heeft wel wat vind je niet?

White Denim en Ray LaMontagne

Drie jongens uit Austin, Texas maken er een zooitje van in hun garage. Maar dan wel een erg lekkere janboel van rock, funk, psychdelica, jazz en niet vergeten: passie. Met hun zompige geluid zonder productionele mooidoenerij klinken ze als een beste band uit de 60's. Maar dan ook weer niet want daarvoor zijn de decennia daarna te goed te horen in hun composities. Na een paar luisterbeurten van hun laatste album "Fits" ontdek je steeds meer muzikale vondsten in hun schijnbaar achteloze spel. Na de White Stripes en Raconteurs weer een band die rock leven inblaast.





Ray Lamontagne is al een paar jaar een favoriete artiest van mij. Met zijn hese soulvolle stem maakt hij de mooiste nummers die, zeker op zijn laatste 2 albums, op het randje van de sentimentaliteit balanceren. Violen worden niet geschuwd en toch blijft Ray overeind.
Let op mannen: Perfect kado om te geven. Ik moet de eerste vrouw nog tegenkomen die dit niet prachtig vindt.

Nu-Jazz en Electro

Jazzanova en 4Hero behoren al een tijdje tot het beste in het Nu-Jazz/Lounge genre. Jazzanova is een DJ- en producerscollectief uit Duitsland dat sinds 1995 eigen albums maakt en artiesten in de remix gooit. Datzelfde doet 4Hero ook. Van Jazzanova hieronder een beeldschone, recent opgenomen track met mijn held Jose James. Van 4hero een hitje van een tijdje terug. "Les Fleur" komt oorspronkelijk van het album "Come to my Garden" van Minnie Ripperton. Groot orkest, duidelijk seventies, doet denken aan Jesus Christ Superstar, heerlijk. Deze versie verschilt eigenlijk nauwelijks van het origineel, alleen klinkt de productie veel beter.





Dan een ontdekking van de afgelopen weken; Telepopmusik.
Komen niet, zoals de schrifwijze van de naam doet vermoeden, uit Duitsland maar uit Frankrijk. Dit trio bestaat al sinds 2001 en maken electro/triphop in de stijl van Massive en Portishead maar met minder scherpe of rafelige kantjes. Minder spannend dus maar wel sfeervol en lekker voor de rustige en late momenten. De zangeres met de opvallende stem heet Angela McClusky. Hieronder hun bekendste nummer "Breathe".

beatboxen

Toch wel erg knap wat die jongens kunnen.



Voor de beginners onder julle. Probeer eens "Poffertjes en Crackertjes" achter elkaar te zeggen waarbij je de medeklnkers laat ploffen en de klinkers niet uitspreekt.

Meer Watson en Lhasa de Sela

Ja, Wooden Arms van Patrick Watson dreigt voor mij het album van het jaar te worden. Deze canadese singer/songwriter weet me ook nu weer te betoveren met zijn dromerige, psychedelische folk. Op deze cd is meer percussie te horen dan op Close to Paradise en de prijsnummers zijn wat mij betreft het titelnummer dat hij samen met Lhasa de Sela zingt, Big bird in a small cage en Beijing. Op deze laatste song kun je Patrick horen spelen op een fiets..
Onderstaande vid is een live studio-registratie van Wooden Arms inclusief zingende zaag. Watson is op 30 november in Paradiso te zien.



Lhasa de Sela is trouwens ook een interessante muzikante. Deze zangeres van multiculturele ouders reisde de eerste jaren van haar leven door mexico en amerika. Begon op haar 13e te zingen in San Fransisco. Op haar 19e verhuisde zij naar Canada waar ze veel zong in bars en zich ontwikkelde tot een zangeres die traditionele mexicaanse liederen zingt maar ook alternatieve pop/folk liedjes met europese invloeden. Veelzijdig dus. Van beide genres een voorbeeld: