Onze lieve Heer heeft humor

'T is herfst.

De melancholie en somberheid speelt wat heftiger op dan in andere seizoenen. Althans, dat overkomt mij bij tijd en wijle. Ik ben in deze tijden bijvoorbeeld meer te porren voor een portie cynisme. Mijn optimisme over de mensheid zakt verder in. En als ik in mijn cd-kast zoek dwalen mijn vingers als vanzelf en vanzelfsprekend richting de eighties.

Uit die tijd haal ik twee juweeltjes die perfect bij mijn stemming passen. De nummers hebben gemeen dat zij onze lieve Heer donkere maar zeer menselijke trekjes geven. Ik begrijp dan ook wat beter dat wij naar Zijn beeltenis zijn geschapen.

Elvis Costello schrijft de allermooiste liedjes. "I want you" is het beste lied over liefdesverdriet ever. Maar hij heeft meer gecreeerd dat zeer de moeite waard is, zowel muzikaal als tekstueel. Uit 'God's Comic' bijvoorbeeld dit briljante couplet over de ontmoeting met God.

So there he was on a water-bed
Drinking a cola of a mystery brand
Reading an airport novelette, listening to Andrew Lloyd-Webber's "Requiem"
He said, before it had really begun, "I prefer the one about my son"
"I've been wading through all this unbelievable
junk and wondering if I should have given
the world to the monkeys"

Hier het hele nummer



En dan is er de clip van de vrolijke jongens van Depeche Mode. Deze lachebekjes waren ongekend populair in de jaren tachtig. Vooral bij de in zwart gehulde "kwartjeszoekers". Ook hier weer een toffe tekst maar dan van het refrein:

I don't want to start any blasphemous rumours
But I think that God's got a sick sense of humor
And when I die I expect to find Him laughing