Beste Album 2008

2008 was een beroerd popjaar wat mij betreft. Wat mij betreft maken de albums die in de jaarlijstjes van de popbladen of critici hoog eindigen weinig indruk. Voor mij geen Fleet Foxes(geen kloten, vlak, en veel galm kan de slechte zangkwaliteiten niet verbergen), Bon Iver ( pretentieus gejank), Elbow (beklijft niet) of TV on the Radio en Vampire Weekend (creatief en leuk geprobeerd maar geen meesterstukken). En wat maakt Sigur Ros in godsnaam nou zo interessant??

Dit jaar ook veel van mijn helden die (een beetje) van hun voetstuk vielen door middelmatige albums af te leveren: Jamie Lidell, Ray LaMontagne, Raconteurs, Portishead. Niet slecht hoor maar ik grijp toch iedere keer naar de eerdere albums.

Op Dance-gebied niets opwindends gehoord en het was een uitermate zwak soul/R&B-jaar. John Legend viel tegen, evenals Beyonce, Erykah Badu, Kanye West en Q-Tip. De opwinding rond Lill’Wayne snap ik voor geen meter. Raphael Saadiq heeft het begrip “Retro” naar een nieuw schaamteloos level gebracht. Oudgediende Al Green maakte nog iets goed. Hype van het jaar was Santagold. Het schoolvoorbeeld dat het mixen van stijlen volledig kan doodslaan. Afschuwelijk zielloos.

Ook op het Americana-terrein niet veel opzienbarends. Randy Newman heb ik nog niet beluisterd, schijnt de moeie waard te zijn. Raul Amidon was voor mij een lichtpunt.

Mijn jaarlijst is aldus:
1 The Last Shadow Puppets : The age of understatement
2 Jose James : The dreamer
3 De jeugd van tegenwoordig : De Machine
4 Adele : 19
5 Kings of Leon : Only By Night
6 Seasick Steve : I started out with notin and I still got most of
it left
7 Leine : Truth be told

Last Shadow Puppets: Ongehoord goed wat die jonge gassies maken. Het is muzikaal, scherp, energiek, gedurfd, sfeervol.
Jose James: Soulvolle Jazz. Briljante stem. Perfecte plaat voor de late uurtjes
De Jeugd van Tegenwoordig: De beste rap komt gewoon uit Nederland. Brutale humor gecombineerd met een gewiekst gevoel voor wat dansbaar is
Adele: Wat nou Duffy? Adele is the real thing. Integer, kwetsbaar en veel meer soul.
Kings of Leon: Hoewel niet echt verrassend meer, toch van degelijke kwaliteit
Seasick Steve: Iets minder rauw dan Doghouse Music maar daarom gromt en ramt hij niet minder authentiek en aanstekelijk op zijn 3 snarige gitaar
Leine: Doet denken aan Fay Lovski. ik ben verliefd.