Killing me softly

Ik ben een romanticus en gevoelig voor mooie zoete verhalen met dito muziek zoals deze:

We schrijven begin jaren zeventig. Zangeres Lori Lieberman gaat op een dag naar een concert van een jonge artiest genaamd Don Mclean. Dit is wat ze ziet en hoort:



Lieberman is diep geraakt door het optreden (hoe kan het ook anders, tenzij je van steen bent), gaat na afloop naar huis en schrijft een gedicht. Niet veel later komt ze liedjesschrijver Norman Gimble tegen die het gedicht voor haar vertaalt naar het prachtige 'Killing me softly'. Een nummer dat de luisterervaring van Lieberman met Mclean op een ongewoon kwetsbare en ook heel erotische wijze beschrijft. Later is het nummer verkracht door de Fugees maar Roberta Flack heeft het als mooiste gezongen.

Twee keer niets mixt oud en nieuw.

Jamie XX is de artiestennaam van Jamie Smith. Jamie is onderdeel van the '"XX". Een bandje dat in 2009 van zich liet spreken. The XX doen mee in de stroom van retro-80-ies bandjes maar bieden meer dan de rest. Zij zijn meer dan een Cure-kloon. Het klinkt authentiek en bijzonder.



Jamie XX is inmiddels het solo-pad op gegaan en maakt daarnaast kekke remixes. Jullie hebben op mijn blog al eerder de remix van Florence and the Machine kunnen ervaren. Onlangs heeft hij ook niet onverdienstelijk met Adele gewerkt. Heel hard over je luidsprekers afspelen.



en nu is er een album met de legendarische Gil Scott Heron. Scott Heron is een oude meester en zijn muziek is minimalistische maatschappijkritische spoken word.
'The revolution will not be televised' is een klassieker.



Jamie maakt op 'We're new here' melancholische,effectieve electronica en dubstep. Waarbij de geraffineerd gefilterde en geknipte geluidseffecten verassend zijn. Hij sampled Scott Heron op een respectvolle wijze in zijn muziek en geeft hem nieuwe context. Niet altijd even geslaagd. Zo is het origineel van 'NY is killing me' oneindig veel spannender met het kale handgeklap.

"Running" vind ik daarintegen een heel geslaagde synthese.

Eugene Edwards

Een aantal weken terug vroeg een vriend van mij of ik mee wilde gaan naar een concert van Eugene Edwards, ergens in een kerkje. Eugene Edwards was de leadsinger van 16 Horsepower. Een band die ik twee keer heb mogen meemaken. Beide keren was overweldigend. Eugene zat dan op een krukje, al dan niet met banjo of handharmonica, bezeten, soms haast spastisch donkere boodschappen over ons heen te spugen. 16 Horsepower maakte muziek die niet makkelijk is te categoriseren. Een soort americana die zowel woest en overstuurd als gevoelig kon zijn, maar altijd met een koortsachtige intensiteit, alsof de duivel de band op de hielen zit. Ik gebruik die vergelijking niet voor niets omdat Eugene een zeer gelovig man is. Van het niet zo vrolijke soort. Als kleinzoon van een predikant kreeg hij de religie met de paplepel ingegoten. Hij is ervan overtuigd dat alle mensen per definitie slecht zijn en veroordeeld zijn tot hel en verdoemenis.
Met zijn muziek hoopt hij een enkele ziel te kunnen redden. Maar uit alles spreekt dat hij zelfs twijfelt aan zijn eigen 'salvation'. Na politieke en religieuze meningsverschillen viel 16 Horsepower uit elkaar en ging Edwards verder in Woven Hand. Nu treedt hij onder zijn eigen naam op.

Ik kon helaas niet mee met mijn vriend. Maar ik krijg nu een herkansing omdat Edwards op 28 april in onze eigen mooie Lebuinuskerk in Deventer gaat optreden.

Gewijde muziek anno nu

Wat maakt dat James Blake zich in een maand tijd tot De Hype van dit moment heeft ontwikkeld? Dikke rijen bij Noorderslag en een bijna unanieme bewondering bij de heren en dames pop-critici. Zijn cover van Feist's The Limit to your love wordt grijs gedraaid op de radio. Terwijl het nou niet bepaald een toegankelijk plaatje is of zich voegt in stijl van wat de popcharts momenteel te bieden hebben.



Ik denk dat de 21 jarige Blake met zijn creaties (de EP's: CMYK en Klavierwerken) aansluit bij de tijdsgeest. Het is electro die ons beroert. En dan niet op een "in your face" wijze. Nee, het is ingetogen, je zou zelfs kunnen zeggen: spiritueel. Het is een lofzang op onze onbegrensde mogelijkheden: wat oud en mooi is wordt in fragmenten gehakt (bijv. zangpartijen van Joni Mitchell) en gemixt met nieuw tot een sound die gelaagd is en refereert aan de dance. Imperfectie (het gezoem van de versterkers, de tikken en de krassen) wordt perfect uitgevoerd en toegelaten en vormt ineens de basis van iets moois. Zijn verstilde dubstep bestaat uit collages van stemmen en geluiden die appelleren aan een behoefte aan onthaasting en contemplatie. Het is het Gregoriaans van deze tijd, van onze jeugd. Het past bij een roep om stilte. Het linkt aan het initiatief dat er onlangs was om een tegengeluid te bieden aan het schreeuwerige en populaire X-Factor. Deze actie was opgezet in Engeland en genaamd: Cage Against The Machine waarbij engelse popmuzikanten het beruchte 4'33 van John Cage "naspeelden". Een song van meer dan 4 minuten volstrekte stilte.
Blake weet als geen ander moedig de stiltes op te zoeken en te vieren. Dat willen we allemaal toch?

Ik denk dat het succes van Blake wel eens Radiohead-achtige proporties zou kunnen bereiken dit jaar.

Van James naar Jose

Youtube is zo'n mooi medium voor de loze uurtjes...James Blake is wat mij betreft het meest interessante wat de popmuziek de laatste tijd te bieden heeft. Verstilde dubstep en het meest toegankelijk nummer "The limit to your love" is een juweeltje. Dat hebben jullie in een eerdere post van mij al kunnen horen en zien.

Nu blijkt dat nummer een cover te zijn van Feist en dit origineel is ook zeer, zeer de moeite waard. Heel anders van sfeer maar daarom niet minder prachtig.



Het pianospel deed mij denken aan het nummer "Who is he" van Bill Withers. Grote soulzanger. Topsong over jaloezie, lekker met onheilspellende violen en wah-wah effectjes die doen denken aan "pappa was a rolling stone" van The Temptations.



i know, I know, i know..."Ain't no sunshine" is Bill's bekendste nummer. Hier een mooie opname met een hele blije drummer.



En dan denk ik aan Jose Feliciano die dit nummer ook geweldig heeft gecoverd. Ik kan mij hem nog herinneren van tv-uitzendingen uit mijn jeugd in Suriname. Ik was onder de indruk van het feit dat een blinde zo mooi gitaar kon spelen en zingen. En dan die blindengeleidehond die altijd ergens op het podium lag. Jose was een alleskunner. Speelde met alle grote artiesten uit die tijd duetten, tokkelde de meest waanzinnige klassieke nummers weg en zong prachtige spaanse bolero's.

Hieronder zingt hij 'California dreaming' in een geweldig arrangement. Vooral na de 2.45 minuut als hij overgaat in spaans en ook nog even gaat scatten.

Eat your heart out Windows mediaplayer

Jullie hebben het allemaal wel eens gezien. Het zit in ons collectieve geheugen. Net als het deuntje als Windows opent op je PC, of het Windows-blauw van je Desk-top. Ik bedoel die psychedelische vormen in alle kleuren in het scherm van de Windows mediaplayer. Toen er nog geen i-tunes was of andere afspeelprogramma's speelde je jouw muziek af via deze mediaplayer. Dan dansten de kleuren op het ritme van de door jou uitgekozen nummers. En dan kon je ook bepaalde vormen-formats selecteren...: "Vuurzee" of "Draaikolk", etc. Het kon niet op.

Teengirl Fantasy zijn twee Amerikaanse studenten uit Ohio die elektro-retro-house maken. 'Cheaters' is een heel fijn nummertje, als je toch een keertje zin hebt dit soort muziek. Maar wat vooral de moeite waard is, is de clip. Blijven kijken want het is een echte trip-clip. Lijkt me geweldig om op een groot scherm in HD te zien. Al dan niet met genuttigde verboden middelen.

De beloftes van 2011

In de afgelopen weken heb ik het geroezemoes, de onderstroom van de popwereld gevolgd. Welke artiesten zijn heet aan het worden. Van wie mogen we mooie dingen verwachten. Wat zijn de hypes in spe. Wie gaan er doorbreken.

Er zit wel wat spannende artiesten in mijn selectie, al zeg ik het zelf..

James Blake



Villagers



Warpaint



Flying Horseman

droomvrouwen

Hier past slechts stilte...........