Gewijde muziek anno nu

Wat maakt dat James Blake zich in een maand tijd tot De Hype van dit moment heeft ontwikkeld? Dikke rijen bij Noorderslag en een bijna unanieme bewondering bij de heren en dames pop-critici. Zijn cover van Feist's The Limit to your love wordt grijs gedraaid op de radio. Terwijl het nou niet bepaald een toegankelijk plaatje is of zich voegt in stijl van wat de popcharts momenteel te bieden hebben.



Ik denk dat de 21 jarige Blake met zijn creaties (de EP's: CMYK en Klavierwerken) aansluit bij de tijdsgeest. Het is electro die ons beroert. En dan niet op een "in your face" wijze. Nee, het is ingetogen, je zou zelfs kunnen zeggen: spiritueel. Het is een lofzang op onze onbegrensde mogelijkheden: wat oud en mooi is wordt in fragmenten gehakt (bijv. zangpartijen van Joni Mitchell) en gemixt met nieuw tot een sound die gelaagd is en refereert aan de dance. Imperfectie (het gezoem van de versterkers, de tikken en de krassen) wordt perfect uitgevoerd en toegelaten en vormt ineens de basis van iets moois. Zijn verstilde dubstep bestaat uit collages van stemmen en geluiden die appelleren aan een behoefte aan onthaasting en contemplatie. Het is het Gregoriaans van deze tijd, van onze jeugd. Het past bij een roep om stilte. Het linkt aan het initiatief dat er onlangs was om een tegengeluid te bieden aan het schreeuwerige en populaire X-Factor. Deze actie was opgezet in Engeland en genaamd: Cage Against The Machine waarbij engelse popmuzikanten het beruchte 4'33 van John Cage "naspeelden". Een song van meer dan 4 minuten volstrekte stilte.
Blake weet als geen ander moedig de stiltes op te zoeken en te vieren. Dat willen we allemaal toch?

Ik denk dat het succes van Blake wel eens Radiohead-achtige proporties zou kunnen bereiken dit jaar.