Sinds Vanilla Ice zijn we gewend aan de " whiggers". En er waren natuurlijk altijd blanke jongens en meisjes die 'zwarte" muziek maakten. Van blanke blues-legendes als Tony Joe White tot Michael-adept Justin Timberlake. Maar zwarte artiesten die blanke muziek maken kom je niet veel tegen. Carolina Chocolate Drops maken muziek die wortelt in de jaren dertig en veertig en sinds toen uitsluitend door blanken werd gespeeld. Misschien is het zelfs echte Redneck-muziek. Ze spelen de traditionele instrumenten: banjo, viool, jug, kazoo, you name it. En intussen geven ze het toch een eigen kleurtje (ha, ha,..) door af en toe te beatboxen of door in het nummer Hit 'm up style (cover van R&B hit van Blu Cantrell)toch wat soulfull singing te verwerken.
Heel geinig.
dinsdag 23 november 2010
donderdag 18 november 2010
Ben Sollee
Dit is een reminder. Aan mijzelf, want ik kwam deze artiest toevallig tegen op youtube. Ben Sollee is van huis uit cellist met een klassieke scholing. Nu maakt hij muziek die het beste van bluegrass, soul en jazz in zich lijkt te dragen. Met Daniel Martin heeft hij een cd gemaakt die gaat over het redden van een berg in Kentuckey. Mooi. Ik wil die cd hebben.
vrijdag 12 november 2010
Gretchen Parlato
Gisteren heb ik een magisch optreden gezien. Met mijn dochter naar het Bimhuis om Gretchen Parlato te zien. Wat een fenomenale zangeres. Met een subliem gevoel voor ritme en met onverwachte improvisaties geeft ze een eigen kleur aan de uitstekende selectie van jazz- en braziliaanse composities. Ze doet de grens tussen vocaal en instrumentaal vervagen en versmelt als het ware met de band die ook ongeloofelijk was. Met name drummer Otis Brown III die deze tour meedoet en die ik al eerder bij Esperanza Spalding zag schitteren is van een Hors Categorie. Loepzuiver en soms haast fluisterend laat ze de moeilijkste dingen eenvoudig en vanzelfsprekend klinken. Mooie arrangementen van Ela e Carioca en een heel emotioneel Body and Soul waren hoogtepunten. Vanaf de eerste noot heb ik het hele concert met een gelukzalige lach op mijn gezicht gezeten. Wat kan muziek toch gelukkig maken.
vrijdag 5 november 2010
Plaatjes draaien
Ik heb nog een platenspeler, een pickup zo je wilt.
And i’m not afraid to use it.
Gisteravond heb ik sinds lange tijd weer ouderwets plaatjes gedraaid. Wat een traktatie voor de zintuigen.
Allereerst zijn er natuurlijk de prachtige platenhoezen. Stevig karton, het liefst met een extra, plastic beschermhoes omdat dat extra gewicht en cachet geeft.
Het formaat van deze geluidsdrager geeft mij het idee geeft dat het ergens om gaat. Als ik ga zoeken naar de plaat van mijn wens moeten mijn vingers moeite doen om te bladeren. Bij elke lp die ik omsla hoor ik een prettig “ flp” in plaats van die hinderlijke tik die cd-doosjes maken. Veel te kwetsbare doosjes die je met losse handen omver kan blazen.
Als de keus is gemaakt glijdt de mooie zwarte schijf gladjes uit de binnenhoes, shwoosh, in het zachte bedje van vlees tussen mijn duim en wijsvinger. Heel tof zoals ik met 1 hand de plaat kan vasthouden zonder de groeven aan te raken. Het zwarte vinyl glanst mij op een doffe manier tegemoet. Ik kan nu alleen lezen wat de nummers op kant A zijn (jazeker, er is een A en een B kant, hoe heerlijk om het in tweeën te delen). In een vloeiende, haast in slow-motion, beweging draai ik de elpee 180 graden tussen twee handen zodat ik de andere kant kan lezen. Dat doe ik weer zonder een groef aan te raken (ik verdoem de dj’s die de vingerafdrukken over al hun platen hebben staan).
Deze vaardigheid die ik heb tentoongespreid valt in de categorie; Bierflesjes met een aansteker ontkurken, de Zippo in 1 heen-en-weer beweging langs je broek aansteken, pinda of sigaret achteloos in je mond gooien, 20 of meer bierviltjes van de rand van de tafel flippen en vangen.
En dan gaat ie op de speler. De pin valt precies in het gaatje, ik hoor de klik als de speler gaat draaien. Ik blaas het (ingebeelde) stof van de naald. Dat gebeurt voorzichtig, hoewel dat nergens op slaat. De naald is immers van diamant. Omzichtig haal ik het koolstofborsteltje over het vinyl, twee keer. Dan leg ik de naald erop. Het gebeurt allemaal met de tederheid die de muziek verdiend.
Plotseling ben ik weer een klein beetje de tiener van 30 jaar terug die zittend naast het stereomeubel, met een enorme koptelefoon op de platenhoezen en teksten bestudeerde, urenlang.
Gisteravond onder andere geluisterd naar Tania Maria, Lou Rawls, Scritti Politti, Stan Getz, Dr. Buzzards Original Savannah Band en Celia Cruz & Johnny Pacheco.
And i’m not afraid to use it.
Gisteravond heb ik sinds lange tijd weer ouderwets plaatjes gedraaid. Wat een traktatie voor de zintuigen.
Allereerst zijn er natuurlijk de prachtige platenhoezen. Stevig karton, het liefst met een extra, plastic beschermhoes omdat dat extra gewicht en cachet geeft.
Het formaat van deze geluidsdrager geeft mij het idee geeft dat het ergens om gaat. Als ik ga zoeken naar de plaat van mijn wens moeten mijn vingers moeite doen om te bladeren. Bij elke lp die ik omsla hoor ik een prettig “ flp” in plaats van die hinderlijke tik die cd-doosjes maken. Veel te kwetsbare doosjes die je met losse handen omver kan blazen.
Als de keus is gemaakt glijdt de mooie zwarte schijf gladjes uit de binnenhoes, shwoosh, in het zachte bedje van vlees tussen mijn duim en wijsvinger. Heel tof zoals ik met 1 hand de plaat kan vasthouden zonder de groeven aan te raken. Het zwarte vinyl glanst mij op een doffe manier tegemoet. Ik kan nu alleen lezen wat de nummers op kant A zijn (jazeker, er is een A en een B kant, hoe heerlijk om het in tweeën te delen). In een vloeiende, haast in slow-motion, beweging draai ik de elpee 180 graden tussen twee handen zodat ik de andere kant kan lezen. Dat doe ik weer zonder een groef aan te raken (ik verdoem de dj’s die de vingerafdrukken over al hun platen hebben staan).
Deze vaardigheid die ik heb tentoongespreid valt in de categorie; Bierflesjes met een aansteker ontkurken, de Zippo in 1 heen-en-weer beweging langs je broek aansteken, pinda of sigaret achteloos in je mond gooien, 20 of meer bierviltjes van de rand van de tafel flippen en vangen.
En dan gaat ie op de speler. De pin valt precies in het gaatje, ik hoor de klik als de speler gaat draaien. Ik blaas het (ingebeelde) stof van de naald. Dat gebeurt voorzichtig, hoewel dat nergens op slaat. De naald is immers van diamant. Omzichtig haal ik het koolstofborsteltje over het vinyl, twee keer. Dan leg ik de naald erop. Het gebeurt allemaal met de tederheid die de muziek verdiend.
Plotseling ben ik weer een klein beetje de tiener van 30 jaar terug die zittend naast het stereomeubel, met een enorme koptelefoon op de platenhoezen en teksten bestudeerde, urenlang.
Gisteravond onder andere geluisterd naar Tania Maria, Lou Rawls, Scritti Politti, Stan Getz, Dr. Buzzards Original Savannah Band en Celia Cruz & Johnny Pacheco.
zondag 24 oktober 2010
Soul sister Janelle Monae
Waar blijft de nieuwe generatie soul brothers toch? Na D'Angelo, die al veel te lang niets van zich laten horen, is er geen persoonlijkheid meer opgestaan. Nee, dan de dames.. Alicia Keys, Beyonce, Erykah Badu, Laurynn Hill en nu is er Janelle Monae. Ze laat op haar laatste album 'ArachAndroid' vernieuwende soul met Rock, Folk en electronische invloeden horen. Het nummer Tightrope is funky en ervaar hoe de energie van haar performance spat. Met dank aan soul brother nr 1: Mister James Brown
07: Licened to chill
Ik heb voor mijn verjaardag een plaatje gekregen van Zero 7, 'The Garden'. Er staan een paar mooie tracks op. De muziek is warm met een creatief gebruik van electronica. Met name de nummers met gast-vocalist Jose Gonzales bekoren mij.
Vandaag is het lekkerste nummer van de CD: 'Waiting to Die'. Anders dan de titel doet vermoeden een perfect ik-heb-een-goed-humeur-op-deze-zondag-plaatje, een glimlach-en-heen-en-weer-wieg-plaatje, een ladieda-plaatje, een ze-is-prachig-in-zomerjurk-maar-ook-met-muts-en-wanten-plaatje, een-doe-een-pietsie-gek-plaatje.
Vandaag is het lekkerste nummer van de CD: 'Waiting to Die'. Anders dan de titel doet vermoeden een perfect ik-heb-een-goed-humeur-op-deze-zondag-plaatje, een glimlach-en-heen-en-weer-wieg-plaatje, een ladieda-plaatje, een ze-is-prachig-in-zomerjurk-maar-ook-met-muts-en-wanten-plaatje, een-doe-een-pietsie-gek-plaatje.
vrijdag 15 oktober 2010
Onze lieve Heer heeft humor
'T is herfst.
De melancholie en somberheid speelt wat heftiger op dan in andere seizoenen. Althans, dat overkomt mij bij tijd en wijle. Ik ben in deze tijden bijvoorbeeld meer te porren voor een portie cynisme. Mijn optimisme over de mensheid zakt verder in. En als ik in mijn cd-kast zoek dwalen mijn vingers als vanzelf en vanzelfsprekend richting de eighties.
Uit die tijd haal ik twee juweeltjes die perfect bij mijn stemming passen. De nummers hebben gemeen dat zij onze lieve Heer donkere maar zeer menselijke trekjes geven. Ik begrijp dan ook wat beter dat wij naar Zijn beeltenis zijn geschapen.
Elvis Costello schrijft de allermooiste liedjes. "I want you" is het beste lied over liefdesverdriet ever. Maar hij heeft meer gecreeerd dat zeer de moeite waard is, zowel muzikaal als tekstueel. Uit 'God's Comic' bijvoorbeeld dit briljante couplet over de ontmoeting met God.
So there he was on a water-bed
Drinking a cola of a mystery brand
Reading an airport novelette, listening to Andrew Lloyd-Webber's "Requiem"
He said, before it had really begun, "I prefer the one about my son"
"I've been wading through all this unbelievable
junk and wondering if I should have given
the world to the monkeys"
Hier het hele nummer
En dan is er de clip van de vrolijke jongens van Depeche Mode. Deze lachebekjes waren ongekend populair in de jaren tachtig. Vooral bij de in zwart gehulde "kwartjeszoekers". Ook hier weer een toffe tekst maar dan van het refrein:
I don't want to start any blasphemous rumours
But I think that God's got a sick sense of humor
And when I die I expect to find Him laughing
De melancholie en somberheid speelt wat heftiger op dan in andere seizoenen. Althans, dat overkomt mij bij tijd en wijle. Ik ben in deze tijden bijvoorbeeld meer te porren voor een portie cynisme. Mijn optimisme over de mensheid zakt verder in. En als ik in mijn cd-kast zoek dwalen mijn vingers als vanzelf en vanzelfsprekend richting de eighties.
Uit die tijd haal ik twee juweeltjes die perfect bij mijn stemming passen. De nummers hebben gemeen dat zij onze lieve Heer donkere maar zeer menselijke trekjes geven. Ik begrijp dan ook wat beter dat wij naar Zijn beeltenis zijn geschapen.
Elvis Costello schrijft de allermooiste liedjes. "I want you" is het beste lied over liefdesverdriet ever. Maar hij heeft meer gecreeerd dat zeer de moeite waard is, zowel muzikaal als tekstueel. Uit 'God's Comic' bijvoorbeeld dit briljante couplet over de ontmoeting met God.
So there he was on a water-bed
Drinking a cola of a mystery brand
Reading an airport novelette, listening to Andrew Lloyd-Webber's "Requiem"
He said, before it had really begun, "I prefer the one about my son"
"I've been wading through all this unbelievable
junk and wondering if I should have given
the world to the monkeys"
Hier het hele nummer
En dan is er de clip van de vrolijke jongens van Depeche Mode. Deze lachebekjes waren ongekend populair in de jaren tachtig. Vooral bij de in zwart gehulde "kwartjeszoekers". Ook hier weer een toffe tekst maar dan van het refrein:
I don't want to start any blasphemous rumours
But I think that God's got a sick sense of humor
And when I die I expect to find Him laughing
maandag 27 september 2010
New compared to old
John Legend kan bij mij niet zo snel stuk. Er hangen prachtige, waardevolle associaties aan die man en wat mij betreft hoort hij tot de top van hedendaagse soulzangers. Schrijft ook mooie songs. "Ordinary" people" is een klassieke soul-ballad. PDA (we just don't care); ik krijg er altijd een goed humeur van.
Nu heeft Legend een nieuw album opgenomen met The Roots, de rete-strakke band van drummer ?uestlove. Op dit album, "Wake Up" genaamd, staan covers van oude soul en protestsongs, ooit vertolkt door Grote Namen. Marvin Gaye, Bill Withers, Donny Hathaway, Nina Simone.
Als je deze iconen wil evenaren moet je cojones van staal hebben. Nu kan het natuurlijk de leeftijd van deze blogger zijn maar het kan mij allemaal matig bekoren. Natuurlijk, het zit goed en strak in elkaar, Legend klinkt betrokken en rauwer dan ooit. En ze zijn niet in de valkuil getrapt om te kopieren. Ze hebben er hun eigen hedendaagse interpetatie aan gegeven. En dan toch, als je enig historisch besef hebt en de originele versies zitten in je vezels....
Het prachtige nummer Compared To What was eind jaren zestig een aanklacht tegen de oorlog in Vietnam. Het is wat mij betreft een van de betere uitvoeringen op het album. Maar vergelijk het nu toch maar eens met de uitvoering van Les McCann en saxofonist Eddie Harris. Destijds, 1969 een hit. Weliswaar was het niet het origineel (dat is van Roberta Flack en ook niet mis trouwens) maar wel zoveel meer rauwer, urgenter, opwindend en muzikaler dan de uitvoering van Legend en consorten.
Nu heeft Legend een nieuw album opgenomen met The Roots, de rete-strakke band van drummer ?uestlove. Op dit album, "Wake Up" genaamd, staan covers van oude soul en protestsongs, ooit vertolkt door Grote Namen. Marvin Gaye, Bill Withers, Donny Hathaway, Nina Simone.
Als je deze iconen wil evenaren moet je cojones van staal hebben. Nu kan het natuurlijk de leeftijd van deze blogger zijn maar het kan mij allemaal matig bekoren. Natuurlijk, het zit goed en strak in elkaar, Legend klinkt betrokken en rauwer dan ooit. En ze zijn niet in de valkuil getrapt om te kopieren. Ze hebben er hun eigen hedendaagse interpetatie aan gegeven. En dan toch, als je enig historisch besef hebt en de originele versies zitten in je vezels....
Het prachtige nummer Compared To What was eind jaren zestig een aanklacht tegen de oorlog in Vietnam. Het is wat mij betreft een van de betere uitvoeringen op het album. Maar vergelijk het nu toch maar eens met de uitvoering van Les McCann en saxofonist Eddie Harris. Destijds, 1969 een hit. Weliswaar was het niet het origineel (dat is van Roberta Flack en ook niet mis trouwens) maar wel zoveel meer rauwer, urgenter, opwindend en muzikaler dan de uitvoering van Legend en consorten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
